Piękno zbawia świat

Fra Angelico – Naigrawanie

Fresk z celi siódmej. Umieszczony obok „Pocałunku Judasza” oraz „Piłatowego umycia rąk” to kolejna scena medytacji i kontemplacji Męki Pańskiej, jaką maluje Guido di Pietro – Fra Angelico we florenckim klasztorze San Marco. Postacie oprawców zredukowane zostały tu do plującej twarzy i rąk, które zadają ból. Artysta koncentruje się przez to bardzo silnie na motywie indywidualnego upokorzenia oraz samotności Chrystusa.

Honoré Daumier – Chcemy Barabasza!

Niczym korespondent z czasów Chrystusa - Honoré Daumier, doskonały obserwator życia społecznego, relacjonuje dla nas przebieg procesu nad Jezusem. Postać Zbawiciela widzimy umieszczoną w środku obrazu, na tarasie pałacu Piłata. Patrzymy na Niego z dołu, z wysokości szkaradnego tłumu, który domaga się Jego śmierci. Artysta posługując się karykaturą celowo przerysowuje sylwetki oskarżycieli. W efekcie tych zbiegów obrazie Chcemy Barabasza! otrzymujemy sąd malarza nad tłumem, który skazuje na śmierć Jedynego Sprawiedliwego.

Fra Angelico – Pocałunek Judasza

W centrum grupy postaci w Ogrodzie Oliwnym są Jezus i Judasz. Tego drugiego widzimy jednak od tyłu, w momencie gdy składa pocałunek na policzku swojego Nauczyciela. Naszą uwagę zwraca natomiast pytający wzrok Jezusa. Wzrok, który spowoduje, że w umyśle zdrajcy pojawi się wyrzut. Żołnierze zdezorientowani mocą jednego tylko zwrotu Jezusa - „Ja Jestem” zachowują rezerwę. Piotr w swej gwałtowności zrywa się do obrony i ucina ucho sługi arcykapłana. Fra Angelico nie przestaje katechizować, swoim malarstwem głosi dobrą nowinę o zbawieniu. Symptomem chwały są liczne drzewa oliwne, symbol zwycięstwa nad złem, grzechem i śmiercią.

Francisco Goya – Chrystus w Ogrodzie Oliwnym

Jezus z rozłożonymi rękoma i wzrokiem utkwionym w górze całkowicie i dobrowolnie poddaje się woli Ojca. Cierpienie, którego doświadcza obrazuje kielich goryczy trzymany w dłoniach przez eterycznego anioła. Samotność Jezusa w wymowie obrazu podkreśla czuwający w lewym dolnym rogu obrazu pies – symbol wierności, który zastępuje nieobecnych uczniów – tych którzy nie potrafili czuwać i trwać na modlitwie z Jezusem.

Rogier van der Weyden – Ołtarz siedmiu sakramentów

Malarz dopasowuje kształt tryptyku o dwóch skrzydłach niższych do przekroju trójnawowego kościoła zobrazowanego na ołtarzu. Centralną scenę rozgrywającą się we wnętrzu nawy głównej stanowi  krucyfiks i grupa ukrzyżowania poszerzona o trzy Marie: Marię Magdalenę, Marię Salome oraz Marię żonę Kleofasa. Chrystus na krzyżu jest martwy ale Jego śmierć nastąpiła przed chwilą, o czym świadczy niezastygła jeszcze krew, wypływająca z ran. W skrzydłach tryptyku  umieszczono sceny obrazujące kolejne sakramenty, przy czy najważniejszy z nich - Eucharystia znajduje się w środku obrazu, na jednej linii z Ukrzyżowanym Jezusem.

Rembrandt - Dawid i Saul

Obraz przedstawia siedzącego króla Saula, przysłuchującego się grającemu na harfie Dawidowi. Sposób w jaki ukazany został władca – oraz atrybut, który trzyma w dłoni zdradzają jago nieufność wobec muzykanta oraz narastające poczucie zagrożenia. W odczytaniu dramatyzmu tej sceny w charakterystyczny dla Rembrandta sposób prowadzi nas światło, które buduje nastrój i wprowadza nas w świat skomplikowanej psychiki Saula.

Kościół Santo Stefano Rotondo w Rzymie

Wczesnochrześcijańska budowla centralna. W planie prezentująca około z wpisanym w nie krzyżem greckim z rozszerzonymi  po bokach ramionami. Cella główna to najwyższa struktura bryły kościoła. Obok dwa niższe obejścia, także na planie koła. Kolumnada w nawie głównej podtrzymuje gładkie belkowanie. Obejścia rozdzielone łukami arkad. Budowla jest doskonałym przykładem przeniesienia planu bazyliki pięcionawowej na plan centralny.

Philippe de Champaigne – Ex voto

Cud uzdrowienia cysterki – siostry Catheriny, a prywatnie córki artysty, został ukazany na obrazie Ex voto, którego tytuł mówi sam za siebie. Został namalowany, jako votum dziękczynne Bogu i świadectwo Jego cudownej interwencji. Na płótnie widzimy sparaliżowaną córkę malarza oraz jej współsiostrę i matkę przełożoną klasztoru Port Royal w Paryżu -  Agnès Arnauld, która modlitewnie wstawia się za chorą dziewczyną.