Piękno zbawia świat

Diego Velázquez - Scena kuchenna z wieczerzą w Emaus

To jeden z nieoczywistych obrazów, interpretacyjna łamigłówka, w którą malarz wciąga widza, jednocześnie wymagając od niego znajomości Biblii i bystrości umysłu. Velázquez każe nam zatrzymać się na istocie tego, co dokonało się w Emaus i zachęca by umiejętnie przesłanie orędzia o zmartwychwstaniu Chrystusa przenieść na naszą codzienność.

Tryptyk z Legendą św. Stanisława

Gotycko – renesansowe, rzeźbione dzieło sztuki na sześciu przestrzeniach relacjonuje nam najważniejsze sceny z życia głównego patrona Polski. Hagiografia przenika się tutaj z legendą oraz potwierdzonymi cudami. Ukazuje wskrzeszonego Piotra zaświadczającego prawo Stanisława do wsi Piotrawin. Przedstawia moment jego zabójstwa dokonany przez króla Bolesława Śmiałego i bezczeszczenie jego zwłok  oraz prezentuje ponownie, cudownie zrośnięte członki  ciała Świętego.

Jan Matejko – Hołd Pruski

Homagium i inwestytura malują się na pierwszym planie wielkoformatowego i wielopostaciowego dzieła Jana Matejki obrazującego chlubę Korony. Na znajdującą się na kolanach króla Zygmunta Starego otwartą Biblię przysięga , pozostając w przyklęku ostatni wielki mistrz krzyżacki Albrecht Hohenzollern. Nie wszystko jednak w tym obrazie zwiastuje świetlaną przyszłość  naszego państwa.
 
 

Rubens – Zdjęcie z krzyża – tryptyk

Wzruszająca, pełna napięć, dramatyzmu a jednocześnie napawająca spokojem, czcią i troską scena, została skomponowane piramidalnie. W przedstawieniu grupy Ukrzyżowania, która za pomocą całunu ściąga z krzyża swojego Zbawiciela zastosowano trzy rodzaje wysokości. Postacie znajdują się w strefie górnej, środkowej i dolnej a samo ciało Jezusa przechodzi przez wszystkie te poziomy. Mistrzowski rysunek i barwa ujawniają tu wpływy wielkich włoskich mistrzów, których podziwiał flamandzki artysta  i którym z całą pewnością  oddaje tutaj hołd.

Tintoretto – Zmartwychwstanie

Osnute tajemnicą, odbywające się w ciemności i ciszy ogrodu Zmartwychwstanie Jezusa, w obrazie weneckiego mistrza wypełnione jest jednocześnie siłą eksplozji oraz zdumienia. Kompozycja sprawia, że gubimy się nie czując pionu ani poziomu. Nad naszymi głowami unosi się, ukazany w skrótach perspektywicznych Chrystus, z szatami rozpostartymi niczym skrzydła anioła. Światłość wydobywająca się spod unoszonego przez aniołów wieka grobu zaskakuje uśpionych żołnierzy. Z dala, o brzasku poranka, do ogrodu zbliżają się kobiety.

Tintoretto – Ukrzyżowanie

Monumentalna, ogromnych rozmiarów, wielowątkowa scena Ukrzyżowania została namalowana w weneckiej Scuola Grande di San Rocco. Krzyż Chrystusa stoi w centrum wydarzeń, na jakie składają się zgiełk związany z krzyżowaniem łotrów, i ustawianiem ich narzędzi tortur, ból i lament uczennic i uczniów Jezusa, rozmowy tłumów, zawziętość grających w kości, obojętność gapiów, odgłosy prychania obecnych tu zwierząt: koni, osłów, wielbłądów, psów. Wszystko to możemy poczuć, niemalże usłyszeć, wpatrując się w doskonały rysunek i mistrzowskie barwy, jakie wyszły spod pędzla weneckiego mistrza.

Adam Chmielowski – Ecce Homo

Wyjątkowo rozbudowany ikonograficznie motyw Ecce Homo - prezentacji umęczonego, ubiczowanego i ukoronowanego cierniem Jezusa został w obrazie polskiego malarza zredukowany do jednej tylko postaci.  Sylwetkę Zbawiciela widzimy frontalnie w ujęciu od pasa, w tle za nim fragment architektury dziedzińca Piłata. Malarz stawiając nam tak wyraźnie przed oczy upokorzonego Chrystusa, każe nam tym samym pochylić się nad Jego samotnością, opuszczeniem przez najbliższych i zachęca by kontemplować Jego rany.

Fra Angelico – Naigrawanie

Fresk z celi siódmej. Umieszczony obok „Pocałunku Judasza” oraz „Piłatowego umycia rąk” to kolejna scena medytacji i kontemplacji Męki Pańskiej, jaką maluje Guido di Pietro – Fra Angelico we florenckim klasztorze San Marco. Postacie oprawców zredukowane zostały tu do plującej twarzy i rąk, które zadają ból. Artysta koncentruje się przez to bardzo silnie na motywie indywidualnego upokorzenia oraz samotności Chrystusa.