Piękno zbawia świat

Francisco Goya – Chrystus w Ogrodzie Oliwnym

Jezus z rozłożonymi rękoma i wzrokiem utkwionym w górze całkowicie i dobrowolnie poddaje się woli Ojca. Cierpienie, którego doświadcza obrazuje kielich goryczy trzymany w dłoniach przez eterycznego anioła. Samotność Jezusa w wymowie obrazu podkreśla czuwający w lewym dolnym rogu obrazu pies – symbol wierności, który zastępuje nieobecnych uczniów – tych którzy nie potrafili czuwać i trwać na modlitwie z Jezusem.

Rogier van der Weyden – Ołtarz siedmiu sakramentów

Malarz dopasowuje kształt tryptyku o dwóch skrzydłach niższych do przekroju trójnawowego kościoła zobrazowanego na ołtarzu. Centralną scenę rozgrywającą się we wnętrzu nawy głównej stanowi  krucyfiks i grupa ukrzyżowania poszerzona o trzy Marie: Marię Magdalenę, Marię Salome oraz Marię żonę Kleofasa. Chrystus na krzyżu jest martwy ale Jego śmierć nastąpiła przed chwilą, o czym świadczy niezastygła jeszcze krew, wypływająca z ran. W skrzydłach tryptyku  umieszczono sceny obrazujące kolejne sakramenty, przy czy najważniejszy z nich - Eucharystia znajduje się w środku obrazu, na jednej linii z Ukrzyżowanym Jezusem.

Rembrandt - Dawid i Saul

Obraz przedstawia siedzącego króla Saula, przysłuchującego się grającemu na harfie Dawidowi. Sposób w jaki ukazany został władca – oraz atrybut, który trzyma w dłoni zdradzają jago nieufność wobec muzykanta oraz narastające poczucie zagrożenia. W odczytaniu dramatyzmu tej sceny w charakterystyczny dla Rembrandta sposób prowadzi nas światło, które buduje nastrój i wprowadza nas w świat skomplikowanej psychiki Saula.

Kościół Santo Stefano Rotondo w Rzymie

Wczesnochrześcijańska budowla centralna. W planie prezentująca około z wpisanym w nie krzyżem greckim z rozszerzonymi  po bokach ramionami. Cella główna to najwyższa struktura bryły kościoła. Obok dwa niższe obejścia, także na planie koła. Kolumnada w nawie głównej podtrzymuje gładkie belkowanie. Obejścia rozdzielone łukami arkad. Budowla jest doskonałym przykładem przeniesienia planu bazyliki pięcionawowej na plan centralny.

Philippe de Champaigne – Ex voto

Cud uzdrowienia cysterki – siostry Catheriny, a prywatnie córki artysty, został ukazany na obrazie Ex voto, którego tytuł mówi sam za siebie. Został namalowany, jako votum dziękczynne Bogu i świadectwo Jego cudownej interwencji. Na płótnie widzimy sparaliżowaną córkę malarza oraz jej współsiostrę i matkę przełożoną klasztoru Port Royal w Paryżu -  Agnès Arnauld, która modlitewnie wstawia się za chorą dziewczyną.

Andrea Mantegna – Ofiarowanie Jezusa w świątyni

Święta Rodzina i starzec Symeon w otoczeniu malarza i jego młodej żony Nikolozji , siostry Giovanniego Belliniego – to główni bohaterzy przedstawienia. Obraz przesycony symboliką śmierci, ofiary męczeńskiej Chrystusa oraz symboliką światła, stał się również alegorią „dobrej śmierci”.

Pieter Bruegel – Nawrócenie Szawła

To kolejny obraz o wydźwięku politycznym, który dotyka okresu rządów hiszpańskich w Niderlandach, podzielonych przez reformację. Bruegel zastosował tu niebanalną aluzję. Porównuje postawę „pałającego rządzą zemsty do chrześcijan” Szawła, do hiszpańskiego księcia Alby – Ferdynanda Álvarez de Toledo, który niezwykle brutalnymi metodami próbował zaprowadzić katolicyzm w protestanckiej części Niderlandów.

Giotto – Gody w Kanie Galilejskiej

W wyjątkowy sposób pierwszy cud Jezusa został zobrazowany na fresku w Kaplicy Scrovegnich w Padwie. Ukazany tutaj moment przemiany wody w wino ma swoją wyjątkową chronologię, którą odnajdujemy podążając za głównymi postaciami zobrazowanej tu sceny biblijnej. Najpierw w interakcji ze sługami widzimy Maryję, potem nasz wzrok znajduje Jezusa błogosławiącego stągwie z wodą, wreszcie dostrzegamy starostę weselnego, który kosztuje wina. Sam Pan Młody, najbardziej bierna postać, jest pouczany przez jednego z apostołów, domyślamy się w jakiej materii. Scena mówi nam bowiem nie tylko o cudzie przemiany ale o tajemnicy jedności, przymierza oraz miłości, którą symbolizuje cudownie przemienione wino.