Piękno zbawia świat

Tycjan – Cud zesłania Duch Świętego

Wieczernik przypominający do złudzenia prezbiterium świątyni, wymalował w obrazie Cud zesłania Ducha Świętego, kolorysta wszechczasów – Tycjan. We wnętrzu, w miejscu, gdzie powinien znajdować się ołtarz, na delikatnym podwyższeniu ukazano Maryję w otoczeniu uczniów i uczennic Chrystusa. Zgromadzeni wpatrują się w górę, gdzie przez dzielone na trzy części okno do pomieszczenia wpadają promienie ogarniającego wszystkich światła. Źródłem tego niebiańskiego światła jest unosząca się w środkowej części okna gołębica Duch Świętego.

Giotto – Wniebowstąpienie Chrystusa

Wniebowstąpienie Chrystusa to jeden z tematów pojawiających się w cyklu obrazującym sceny z życia Jezusa, który namalował na ścianach Kaplicy Scrovegnich  w Padwie prawdziwy reformator malarstwa Giotto di Bondone. Wprowadzone tutaj, elementy świata ożywionego, a także nowe rozwiązania formalne -  jeden punkt zbiegu linii, próba ukazania podmuchu wiatru i wstępującego ruchu Jezusa, znamionują  już bardzo wyraźnie przemiany, jakie niebawem na stałe zagoszczą na obrazach renesansowych artystów.

Fra Angelico – Piotr błogosławi Szczepana - konsekruje diakonów

Fresk z watykańskiej kaplicy papieża Mikołaja V w części pierwszej ukazuje scenę z Dziejów Apostolskich - wyboru i błogosławieństwa diakonów, wśród których wymieniony zostaje Szczepan, w drugiej części prezentuje misję Caritas, do której diakoni zostali namaszczeni. Na obrazie zwraca szczególną uwagę architektura wnętrza bazyliki watykańskiej oraz perspektywa wrysowana intuicyjnie przez Fra Angelico, naczelnego malarza papieża Mikołaja V.

Jacopo Tintoretto – Jezus nad Morzem Galilejskim

Morski pejzaż ze spienionymi falami i kłębiącymi się chmurami wprowadza nas w atmosferę niemalże baśniową. Przez umiejętne połączenie w jednym obrazie dwóch różnych perykop ewangelicznych, chodzenia po jeziorze oraz spotkania z uczniami po zmartwychwstaniu, każe nam  wytworny malarz weneckiego manieryzmu, jakim był Jacopo Tintoretto – podobnie jak Chrystus Piotrowi, uczynić krok w wierze i dostrzec, że to jest Pan! Mistrz i nauczyciel, który nie tylko panuje nad procesami rządzącymi przyrodą ale i nad śmiercią.

Jacopo Pontormo – Wieczerza w Emaus

Zaskakujący obraz florenckiego manierysty ukazuje wnętrze gospody, w której Chrystus i dwaj uczniowie, jacy według przekazu biblijnego podróżowali z Nim do Emaus, zasiadają przy stole. Artysta zobrazował moment tuż przed rozpoznaniem w osobie towarzysza podróży - Nauczyciela i Mistrza. Już za chwilę uczniowie spostrzegą, że ich oczy były dotąd „na uwięzi”, tymczasem prawdziwe zamieszanie do obrazu wprowadzają postacie kartuzów, fundatorów dzieła.  Mnisi nie koncentrują się na błogosławiącym Chrystusie ani na Jego uczniach, ale na oglądających obraz! Na nas! Niejako sprawdzając jaką reakcję wywoła u nas wieść o zmartwychwstaniu… Zaskoczenie naszą obecnością udziela się także ciekawskim zwierzętom, które przestraszone naszym wtargnięciem w przestrzeń pomieszczenia czekają co wydarzy się dalej.

Andrea del Verrocchio – Chrystus i niewierny Tomasz

Pełna wyrafinowania grupa rzeźbiarska przedstawiająca Chrystusa i Tomasza znajduje się na fasadzie a dokładnie w niszy florenckiego kościoła Orsanmichele. Jezus podnosi w górę rękę prezentując  ranę w boku, natomiast Apostoł palcem dłoni zbliża się do poły płaszcza Zbawiciela.  Rzeźba zachwyca szczegółowością. Detale, które zostały wydobyte w mistrzowski sposób zdradzają przeszłość Verrocchia i warsztat, w którym jako syn złotnika stawiał pierwsze artystyczne kroki.

Fra Angelico – Noli me tangere

Scena rozgrywa się w pejzażu. We wnętrzu ogrodu, przed wejściem do groty.  Jezus ukazany jest w typie Christus Hortulans a przed Nim klęczy Maria Magdalena z wyciągniętą, w Jego kierunku ręką. Między tymi dwoma postaciami rozgrywa się piękna w swoim przesłaniu rozmowa, która ukazuje, jaką „operację” czy też „ogrodniczą pracę” przeprowadził Zbawiciel na sercu swojej uczennicy.  Przepiękny i wymowny motyw Noli me tangere przez wieki inspirował artystów wielu dziedzin. W prezentowanym fresku pobrzmiewają echa średniowiecznej literatury, muzyki i dramatu liturgicznego oraz misteriów, które rozwinęły się właśnie w oparciu o cytat z Ewangelii św. Jana.

Paolo Veronese – Zmartwychwstanie

Wenecki artysta stara się pokazać najważniejszą dla chrześcijan tajemnicę - Zmartwychwstania Chrystusa zgodnie z tradycją ikonograficzną malarstwa Zachodu, które chciało widzieć sylwetkę Zbawiciela triumfującego nad śmiercią. Postać Jezusa odzianego w królewską purpurę unosi się nad postaciami uśpionych i przestraszonych żołnierzy, dominuje w promienistej glorii na tle ciemnego nieba. Chrystus prezentuje swoje rany na dłoniach, stopach i w przebitym boku, jednocześnie spogląda w górę, oddając chwałę Ojcu, którego mocą dokonało się Zmartwychwstanie.